Tot in eeuwigheid

 

Eeuwigheid, een echt kerkelijk woord. Mijn moeder had vroeger een uitdrukking die ze gebruikte als ik me ergens heel druk over maakte. Moeilijk huiswerk, problemen met vriendinnen, onzekerheid over mezelf. Dan zei ze ‘Kind, zie alles toch eens een beetje in het licht van de eeuwigheid.’ Mijn oma, de moeder van mijn moeder overleed toen ik tien jaar was en mijn moeder kwam bijna niet meer over haar verdriet heen. Ze leed er jaren onder. De zorgen en problemen die ik als tiener had waren in haar beleving niets bij dat grote verdriet. Wat haar troostte was haar geloof dat haar moeder nu bij God was. In de eeuwigheid. Dit aardse leven is maar tijdelijk, er staat ons een eeuwigheid te wachten. Toch hielp die uitdrukking mij niet met moeilijk huiswerk en problemen met vriendinnen. Want ik leefde nog niet in de eeuwigheid. Ik leefde in het hier en nu. Nou.

          Later begreep ik veel meer van die uitdrukking. Want de eeuwigheid is niet alleen iets wat ons, na onze dood, te wachten staat. De eeuwigheid is de plek waar God woont. Een voor ons onzichtbare heilige plek. Een dimensie die wij met onze menselijke beperktheden niet kunnen bevatten maar die er wel degelijk is. Vanuit dat ‘eeuwige rijk’ regeert de Vader over de aarde, vanuit die eeuwigheid wil en kan de Vader invloed hebben om mijn tijdelijke leven. Nu. Iedere keer als iemand zich voor die Vader openstelt en verlangt naar zijn invloed, zijn inbreng komt er een stukje eeuwigheid op aarde. Eeuwigheid in het hier en nu. ‘Dit nu is het eeuwige leven dat zij U kennen, de enige waarachtige God en Jezus Christus die Gij gezonden hebt.’ (Johannes 17:3)