‘Het Onze Vader (1)’: dat belooft wat denk je
misschien. Dat klopt want het is mijn plan om een serie te schrijven over het
Onze Vader. Het gebed dat zelfs voor een kind makkelijk uit het hoofd te leren
is. Het gebed dat we in de kerk vaak met zijn allen hardop uitspreken. Het
gebed dat Jezus aan zijn leerlingen leerde toen ze Hem vroegen: ’Heer, leer ons
bidden zoals Johannes (de Doper) dat ook aan zijn leerlingen leerden.’ Waarom
zouden ze dat hem gevraagd hebben? Wisten ze niet hoe ze moesten bidden? En kun
je bidden eigenlijk wel leren? Is bidden niet iets heel persoonlijks? En doet
iedereen dat niet op zijn eigen manier? Iedereen heeft toch ook zo zijn eigen
moeiten en behoeften?
Jezus’ leerlingen maakten van alles en
nog wat met hem mee. Het ene na het andere wonder gebeurde er. Ook zagen ze hoe
Jezus vaak alleen in de stilte bad. Zouden ze het ene met het andere in verband
hebben gebracht? Vaak sprak Jezus na een wonder dit gebed uit: ’Vader, ik dank
U dat U mij verhoord hebt’. Verlangden die leerlingen ook naar
gebedsverhoringen? Verlangen wij daar niet allemaal naar?
‘Ik bid niet meer want volgens mij komen mijn gebeden niet verder dan het plafond’, vertelde onlangs iemand mij. Ze was teleurgesteld in God, ze had nog nooit een echte gebedsverhoring meegemaakt. Misschien lijk jij wel op haar en vraag je je ook af waarom God jouw gebeden maar niet lijkt te verhoren. In dat geval heb je het nodig om te leren hoe je moet bidden. En het zou zo maar kunnen dat het Onze Vader ook voor jou precies het gebed is dat je nodig hebt. Ik geloof dat de mensheid nog niet is uitgedacht over de hoogte en de diepte en de breedte van dit gebed. En daarom waag ik me er aan om een serie te maken. Hoeveel blogjes er zullen volgen is zowel voor jou als voor mezelf een verrassing.